Το να αρχίσουμε το Έκτο και το Έβδομο Βήμα δεν είναι πάντα εύκολο. Μπορεί να νιώθουμε ότι κάτι πάει πολύ στραβά με μας, ότι είμαστε εντελώς ελαττωματικοί. Μπορεί να νιώθουμε ότι θέλουμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Σε καμία περίπτωση δε θα θέλαμε οι φίλοι μας από το πρόγραμμα να μάθουν τα ελαττώματά μας.
Θα περάσουμε πιθανόν από μία περίοδο όπου θα εξετάζουμε ό,τι λέμε και κάνουμε, προκειμένου να ανακαλύψουμε τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας και να βεβαιωθούμε ότι τα έχουμε καταχωνιάσει. Μπορεί να θυμηθούμε μια συγκεκριμένη μέρα και να νιώσουμε απέραντη ντροπή, όντας βέβαιοι ότι αυτό που ξεστομίσαμε ήταν ό,τι χειρότερο έχουμε πει ποτέ. Είμαστε αποφασισμένοι να απαλλαχθούμε από αυτά τα απαίσια χαρακτηριστικά με κάθε κόστος.
Αλλά πουθενά στο Έκτο ή το Έβδομο Βήμα δε λέει ότι μπορούμε να ελέγξουμε τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας. Στην ουσία, όσο περισσότερο στρέφουμε την προσοχή μας σε αυτά, τόσο περισσότερο θα εμπλέκονται στη ζωή μας. Χρειάζεται ταπεινοφροσύνη για να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα ελαττώματά μας περισσότερο απ’ ό,τι μπορούμε να ελέγξουμε τον εθισμό μας. Δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε τα ελαττώματά μας από μόνοι μας· το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζητήσουμε από έναν στοργικό Θεό να τα αφαιρέσει.
Το να αφήνουμε κάτι που μας πονάει μπορεί να είναι τόσο δύσκολο όσο το να αφήνουμε κάτι που μας ευχαριστεί. Αλλά ας το παραδεχτούμε: το να μείνουμε με αυτά είναι πολύ κουραστικό. Αν κάτσουμε και σκεφτούμε τι είναι αυτό που δε θέλουμε να αφήσουμε, θα καταλάβουμε ότι δεν αξίζει τον κόπο. Είναι καιρός να αφήσουμε τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας και να ζητήσουμε από τον Θεό να τα αφαιρέσει.
