Ο φόβος και η άρνηση είναι τα αντίθετα της αποδοχής. Κανείς από μας δεν είναι τέλειος και το ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι· όλοι έχουμε κάποια κομμάτια που, με την πρώτη ευκαιρία, θα τα αλλάζαμε. Μερικές φορές απογοητευόμαστε όταν συνειδητοποιούμε πόσο απέχουμε από τις αξίες μας, σε τέτοιο βαθμό που φοβόμαστε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουμε οι άνθρωποι που θα θέλαμε. Τότε είναι που αυτόματα μπαίνουμε σε άρνηση και πάμε στο αντίθετο άκρο: δε χρειάζεται να αλλάξουμε τίποτα, λέμε στον εαυτό μας, επομένως γιατί να ανησυχούμε; Όταν είμαστε σε κάποιο από αυτά τα άκρα, δεν έχουμε την ελευθερία να αλλάξουμε.
Είτε είμαστε παλιά μέλη του ΝΑ είτε νεοφερμένοι, η ελευθερία να αλλάξουμε μάς δίνεται όταν δουλεύουμε τα Δώδεκα Βήματα. Όταν παραδεχόμαστε ανισχυρότητα και ακυβερνησία στη ζωή μας, πάμε κόντρα στο ψέμα που λέει ότι δεν είναι απαραίτητο να αλλάξουμε. Φτάνουμε να πιστεύουμε ότι μία Δύναμη μεγαλύτερη από εμάς μπορεί να μας βοηθήσει και τότε σταματάμε να φοβόμαστε ότι η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη· αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε. Παραδινόμαστε στη φροντίδα του Θεού της κατανόησής μας και παίρνουμε τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να κάνουμε μια ειλικρινή και ερευνητική απογραφή του εαυτού μας. Αυτά που βλέπουμε τα παραδεχόμαστε στον Θεό, στον εαυτό μας και σε έναν άλλο άνθρωπο. Δεχόμαστε το καλό και το κακό που υπάρχει μέσα μας και γινόμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε.
