Όταν τα μέλη μας γιορτάζουν τα γενέθλια της ανάρρωσής τους, συχνά μοιράζονται ότι «μεγάλωσαν» μέσα στο ΝΑ. Αυτή η λέξη μας προβληματίζει. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν είμαστε όντως ενήλικες. Εξετάζουμε τη ζωή μας και πράγματι υπάρχουν όλες οι ενδείξεις: βιβλιάριο τραπέζης, παιδιά, δουλειά, ευθύνες. Μέσα μας, όμως, συχνά νιώθουμε σαν παιδιά. Πολλές φορές η ζωή ακόμα μας μπερδεύει. Δεν ξέρουμε πώς να φερθούμε. Μερικές φορές αναρωτιόμαστε αν έχουμε ωριμάσει έστω και λίγο ή αν είμαστε παιδιά σε σώματα μεγάλων, που μας έχουν δοθεί ευθύνες ενηλίκων.
Η ωρίμανση δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία ή με τις ευθύνες που έχουμε αναλάβει. Διαπιστώνουμε το πόσο έχουμε ωριμάσει με βάση την πνευματική μας κατάσταση, που είναι το θεμέλιο της ανάρρωσής μας. Αν, προκειμένου να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας, εξαρτώμαστε ακόμα από ανθρώπους, μέρη και καταστάσεις, σαν ένα παιδί που περιμένει τα πάντα από τους γονείς του, τότε όντως επιβάλλεται να μεγαλώσουμε. Αν όμως μείνουμε προσηλωμένοι στις πνευματικές μας αρχές, θεωρώντας ότι αυτή είναι η σημαντικότερη ευθύνη μας, τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ωριμάσει. Με αυτό σαν προϋπόθεση, η δυνατότητά μας για εξέλιξη είναι απεριόριστη.
