Για να μάθουμε στην ανάρρωση χρειάζεται πολλή δουλειά. Συνήθως, τα πιο αναγκαία για μας είναι αυτά που μαθαίνουμε δυσκολότερα. Δουλεύουμε την ανάρρωσή μας για να προετοιμαστούμε για τις εμπειρίες που θα μας φέρει η ζωή. Όταν ακούμε άλλους να μοιράζονται στις συγκεντρώσεις, κρατάμε κάποια λόγια που θα μας χρησιμεύσουν στο μέλλον. Μέχρι το επόμενο «μάθημα», σκεφτόμαστε όσα ακούσαμε και διαβάζουμε τη βιβλιογραφία. Όπως ένα διαγώνισμα δίνει την ευκαιρία σε ένα σπουδαστή να τσεκάρει τις γνώσεις του, έτσι και μια δοκιμασία της ζωής μας δίνει την ευκαιρία να εφαρμόσουμε αυτά που έχουμε μάθει στην ανάρρωση.
Σε κάθε περίπτωση, έχουμε επιλογή για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Μπορούμε να τις τρέμουμε και να τις αποφεύγουμε θεωρώντας ότι απειλούν τη γαλήνη μας ή να τις δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη σαν ευκαιρίες για ωρίμανση. Οι προκλήσεις της ζωής μάς δίνουν περισσότερη δύναμη, όσο βλέπουμε τις αρχές της ανάρρωσης να λειτουργούν στην πράξη. Αν έλειπαν αυτές οι αντιξοότητες, μπορεί να ξεχνούσαμε αυτά που έχουμε μάθει και να βαλτώναμε. Αυτές είναι οι ευκαιρίες που μας ωθούν σε νέες πνευματικές αφυπνίσεις.
Διαπιστώνουμε ότι συχνά μετά από μια κρίση ακολουθεί μια περίοδος ανάπαυλας, που μας δίνει το χρόνο να εξοικειωθούμε με τις ικανότητες που αποκτήσαμε. Όταν πια γίνει κτήμα μας αυτή η εμπειρία, καλούμαστε να μοιραστούμε τη γνώση μας με κάποιον που τώρα την έχει ανάγκη. Στο «σχολείο της ανάρρωσης» είμαστε όλοι και μαθητές και δάσκαλοι.
