Ζητώντας βοήθεια, μπορούμε να αλλάξουμε. Το να μοιραζόμαστε είναι επίφοβο μερικές φορές, αλλά με το να γινόμαστε ευάλωτοι είμαστε σε θέση να αναπτυχθούμε.
Core Text, Chapter 9, “Just for Today-Living the Program”
Ως παιδιά, κάποιοι από εμάς γίναμε εντελώς αυτόνομοι από ανάγκη, επειδή οι άνθρωποι και οι θεσμοί που προορίζονταν να μας φροντίζουν και να μας βοηθούν μας απογοήτευαν συστηματικά. Αυτή η δεξιότητα μας βοήθησε να περάσουμε τις μέρες που κάναμε χρήση – μέχρι που δεν το έκανε. Κάποιοι άλλοι από εμάς αναζητούσαμε σίγουρα βοήθεια όταν κάναμε χρήση, αλλά δεν ήταν για να μας βοηθήσει στην ανάπτυξή μας. Η βοήθεια που θέλαμε ήταν για να ταΐσουμε τον εθισμό μας και συχνά μας έβαζε σε επικίνδυνες καταστάσεις. Ήμασταν ευάλωτοι αλλά όχι ασφαλείς.
Η πράξη του να έρθουμε στο NA είναι μια παραδοχή ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. Σκεφτόμαστε όμως την προσωπική και πνευματική μας ανάπτυξη καθώς ερχόμαστε στην πρώτη μας συγκέντρωση; Για τους περισσότερους από εμάς, η απάντηση θα ήταν ένα ηχηρό όχι! Θέλουμε απλώς να σταματήσουμε να κάνουμε χρήση. Ένα μέλος μοιράστηκε: “Το να ζητήσω βοήθεια δεν ήταν επιλογή. Αυτό σήμαινε ότι ήμουν αδύναμος, ένας κλαψιάρης, ένας χαμένος. Θα μπορούσε να μου γυρίσει μπούμερανγκ να ταπεινωθώ, να απορριφθώ ή να εγκαταλειφθώ, γιατί αυτό συνέβαινε όταν έδειχνα ευαλωτότητα εκεί έξω”.
Το να μοιραζόμαστε στην ανάρρωση ενέχει κάποιους κινδύνους. Η απόρριψη είναι πιθανή και πραγματική. Εκθέτουμε τους εαυτούς μας στο συναίσθημα της ντροπής και της ενοχής. Και ποιος θέλει να βιώσει κάτι από αυτά; Μερικές φορές ο κίνδυνος έχει να κάνει με την υπευθυνότητα- όπως, αν πούμε σε κάποιον αυτό που σκεφτόμαστε ή νιώθουμε, τότε ίσως χρειαστεί να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Ωστόσο, η αποσιώπηση και το να το κάνουμε μόνοι μας, μας κάνει λιγότερο ασφαλείς. Γινόμαστε πιο φοβισμένοι, η απομόνωσή μας εντείνεται, και τότε το να ξεσπάσουμε μπορεί να φαίνεται καλή ιδέα.
Καθώς μεγαλώνουμε στην ανάρρωση, ο πόνος που βιώνουμε από την απομόνωση ή τις συμπεριφορές μας τελικά υπερτερεί του πόνου που προκαλεί το να μοιραζόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Η εμπειρία μας από το να μοιραζόμαστε με άλλα μέλη δείχνει ότι, συνολικά, βρίσκουμε αποδοχή, υποστήριξη και αγάπη. Μαθαίνουμε ότι χρειάζεται θάρρος για να είμαστε ευάλωτοι. Η επιθυμία μας να αναπτυχθούμε ως ναρκομανείς σε ανάρρωση επισκιάζει τους φόβους μας να νιώσουμε εκτεθειμένοι.
Θα αξιολογήσω τι μπορεί να κρύβω και πού φοβάμαι να γίνω ευάλωτος. Μπορεί να μην κάνω την επιλογή να ζητήσω βοήθεια σήμερα – αλλά ξέρω ότι είμαι πιο ασφαλής αν το κάνω.
