Όταν μεγαλώναμε, όλοι κάναμε όνειρα. Όταν ήμασταν παιδιά, όλοι είχαμε ακούσει από κάποιον συγγενή ή γείτονα την ερώτηση: «Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Ακόμα και αν κάποιοι δεν είχαμε σκεφτεί τι ακριβώς θέλαμε να πετύχουμε, οι περισσότεροι από εμάς κάναμε όνειρα για μια δουλειά, μια οικογένεια και μια ζωή με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Κανείς δε μας ρώτησε αν θέλουμε να γίνουμε ναρκομανείς όταν μεγαλώσουμε.
Δεν επιλέξαμε να γίνουμε ναρκομανείς και δεν έχουμε την επιλογή να σταματήσουμε να είμαστε ναρκομανείς. Έχουμε την αρρώστια του εθισμού. Δε φταίμε για αυτή την αρρώστια, αλλά είμαστε υπεύθυνοι για την ανάρρωσή μας. Ξέροντας πια ότι έχουμε μια αρρώστια και ότι υπάρχει τρόπος να αναρρώσουμε, μπορούμε πια να σταματήσουμε να λέμε ότι φταίνε οι συνθήκες ή ο εαυτός μας και να περάσουμε στη λύση. Δε διαλέξαμε τον εθισμό αλλά μπορούμε να διαλέξουμε την ανάρρωση.
