Ποια ήταν η χειρότερη πλευρά του ενεργού εθισμού; Για πολλούς από εμάς δεν ήταν το ενδεχόμενο να πεθάνουμε ανά πάσα στιγμή από την αρρώστια μας. Το χειρότερο ήταν ότι κάθε μέρα ζούσαμε σαν να είχαμε ήδη πεθάνει και ότι τίποτα δεν είχε νόημα σε αυτή τη ζωή. Ήμασταν σαν φαντάσματα, μην μπορώντας να ζήσουμε στον κόσμο και να αγαπήσουμε οτιδήποτε γύρω μας.
Στην ανάρρωση φτάνουμε να πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε εδώ για κάποιο λόγο: να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ανθρώπους. Δουλεύοντας τα Δώδεκα Βήματα μαθαίνουμε να δεχόμαστε τον εαυτό μας. Με αυτή την αποδοχή έρχεται και ο αυτοσεβασμός. Έχουμε συνειδητοποιήσει πως ό,τι κάνουμε επηρεάζει και άλλους ανθρώπους· είμαστε μέρος της ζωής τους και αυτοί ειναι μέρος της δικής μας. Έχουμε αρχίσει να εμπιστευόμαστε άλλους ανθρώπους και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί απέναντί τους.
Στην ανάρρωση έχουμε επιστρέψει στη ζωή. Παραμένουμε σε αυτόν τον νέο τρόπο ζωής συνεισφέροντας στην ευημερία των άλλων και προσπαθώντας κάθε μέρα να το κάνουμε όλο και καλύτερα – σε αυτό μας βοηθούν το Δέκατο, το Ενδέκατο και το Δωδέκατο Βήμα. Οι μέρες που ζούσαμε σαν φαντάσματα ανήκουν στο παρελθόν, αρκεί εμείς να φροντίζουμε να είμαστε υγιείς και στοργικοί άνθρωποι και να συμμετέχουμε ενεργά στη ζωή.
