Στο ζωικό βασίλειο υπάρχει ένα πλάσμα που ζει εις βάρος των άλλων και λέγεται βδέλλα. Προσκολλάται στους ανθρώπους και ρουφάει αυτό που χρειάζεται. Όταν το θύμα ξεκολλήσει από πάνω του τη βδέλλα, αυτή απλά πάει στον επόμενο.
Όταν ήμασταν στη χρήση, συμπεριφερόμασταν με παρόμοιο τρόπο. Απομυζούσαμε τις οικογένειές μας, τους φίλους μας και την κοινωνία. Συνειδητά ή ασυνείδητα, επιδιώκαμε να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε τίποτε σε αντάλλαγμα, σχεδόν από κάθε άνθρωπο που τύχαινε στο δρόμο μας.
Όταν είδαμε το καλάθι να περνάει στην πρώτη μας συγκέντρωση, μπορεί να σκεφτήκαμε: «Αυτοσυντήρηση; Τι είναι πάλι αυτό;» Παρακολουθώντας τη διαδικασία καταλάβαμε ότι μέσα από την αυτοσυντήρηση αυτοί οι ναρκομανείς είχαν ελευθερία. Πληρώνοντας οι ίδιοι τα έξοδά τους, κερδίζουν το δικαίωμα να αποφασίζουν για τον εαυτό τους.
Όταν εφαρμόζουμε την αρχή της αυτοσυντήρησης στην προσωπική μας ζωή, κερδίζουμε για τον εαυτό μας την ανάλογη ελευθερία. Τώρα πια δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μας πει πού θα μείνουμε – γιατί πληρώνουμε οι ίδιοι το νοίκι μας. Διαλέγουμε τι θα φάμε, πώς θα ντυθούμε, πώς θα μετακινηθούμε, από τη στιγμή που το παρέχουμε εμείς στον εαυτό μας.
Σε αντίθεση με τη βδέλλα, η επιβίωσή μας δεν εξαρτάται από τους άλλους. Όσο περισσότερο υπεύθυνοι γινόμαστε, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία κερδίζουμε.
