Μετά από λίγο καιρό στο πρόγραμμα, μερικοί από εμάς αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε γίνει καλά. Έχουμε μάθει όλα όσα είχε να μας διδάξει το πρόγραμμα· έχουμε βαρεθεί τις συγκεντρώσεις και ο υποστηρικτής μας έχει κολλήσει και μας λέει συνέχεια: «Τα Βήματα – τα Βήματα – τα Βήματα!» Αποφασίζουμε ότι ήρθε πια η ώρα να συνεχίσουμε τη ζωή μας, μειώνουμε τις συγκεντρώσεις και προσπαθούμε να αναπληρώσουμε τα χρόνια που χάσαμε στη χρήση. Με τον τρόπο αυτό, όμως, διακινδυνεύουμε την ανάρρωσή μας.
Όσοι από εμάς έχουμε βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση και καταλήξαμε να κάνουμε υποτροπή, συνήθως επιδιώκουμε να πηγαίνουμε σε όσες περισσότερες συγκεντρώσεις μπορούμε. Κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν κάθε μέρα συγκέντρωση για χρόνια. Τόσο πολύ καιρό μπορεί να μας πάρει για να χωνέψουμε ότι πάντα θα είμαστε ναρκομανείς. Ανεξάρτητα από το αν νιώθουμε καλά ή χάλια, κάθε μέρα είμαστε ναρκομανείς. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να χαθούμε μέσα στην αυταπάτη, την άρνηση, την εκλογίκευση, τις δικαιολογίες, την παραφροσύνη – όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του κλασικού τρόπου σκέψης ενός ναρκομανή. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε και να χαιρόμαστε τη ζωή χωρίς τη χρήση ναρκωτικών, πρέπει κάθε μέρα να παραμένουμε ενεργοί στη διαδικασία της ανάρρωσης.
