Η έννοια της ταπεινοφροσύνης είναι κάτι τόσο ξένο για πολλούς από εμάς, που την αγνοήσαμε για όσο περισσότερο μπορούσαμε. Όταν πρωτοείδαμε τη λέξη «ταπεινά» στο Έβδομο Βήμα, ίσως φανταστήκαμε πως μας περίμενε μια μεγάλη ταπείνωση. Ίσως ψάξαμε για τον ορισμό της λέξης στο λεξικό, με αποτέλεσμα να μπερδευτούμε ακόμα περισσότερο. Δεν καταλαβαίναμε τι σχέση είχαν η «ποταπότητα» και η «υποταγή» με την ανάρρωση.
Το να είμαστε ταπεινοί δεν σημαίνει ότι είμαστε οι τελευταίοι των τελευταίων. Αντιθέτως, το να είμαστε ταπεινοί σημαίνει πως αποκτούμε μια ρεαλιστική αντίληψη για τον εαυτό μας και τη θέση που έχουμε στον κόσμο. Κατακτούμε ένα επίπεδο συνείδησης που πηγάζει από την αποδοχή του εαυτού μας σε όλες του τις πτυχές. Ούτε αρνούμαστε τις αρετές μας, ούτε υπερτονίζουμε τα ελαττώματά μας. Με ειλικρίνεια αποδεχόμαστε τον εαυτό μας.
Κανένας από μας δεν πρόκειται να αγγίξει την απόλυτη ταπεινοφροσύνη. Σίγουρα, όμως, μπορούμε να προσπαθούμε να παραδεχόμαστε ειλικρινά τα σφάλματά μας, να δεχόμαστε τα προτερήματά μας και να βασιζόμαστε στην Ανώτερή μας Δύναμη για να αντλούμε κουράγιο. Ταπεινοφροσύνη δεν σημαίνει πως προχωράμε στα τέσσερα στη ζωή μας. Σημαίνει πως πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να αναρρώσουμε μόνοι μας. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον και, πάνω απ’ όλα, έχουμε ανάγκη τη δύναμη ενός στοργικού Θεού.
